دنیل کانمن و آموس تورسکی در مقاله ای عنوان کردند که مردم به دلیل قضاوت های شهودی در پیش بینی آینده دچار خطا می شوند. حتی اگر قبلا تجربه و شکست در آن موضوع را تجربه کرده باشند. در این مطلب به این موضوع در بحث اقتصاد رفتاری می پردازیم.
انسان ها دچار خوش بینی هستند. مخصوصا این خوشبینی نسبت به توانایی های خودشان خیلی جدی وجود دارد.
انسان ها تمایل دارند بیشتر رویدادهای مثبت را به خاطر بسپارند. همچنین تمایل دارند در تصمیم گیری بیشتر اطلاعات مثبت را ارزیابی کنند.
در مطالعه ای از دانشجویان خواستند وضعیت تحصیلی شان را نسبت به دانشجویان دیگر تخمین بزنند. نتایج نشان داد به طور میانگین دانشجویان معتقدند از 84% دیگر دانشجویان بهتر هستند. میدانیم که این پیش بینی از نظر ریاضی امکان پذیر نیست، یعنی دانشجویان نسبت به توانایی هایشان تعصب دارند.
یکی دیگر از خطرهای بزرگ در خطای برنامه ریزی، درگیر پیش بینی های اولیه شدن است. در ابتدای هر پروژه پیش بینی اولیه ای وجود دارد. خیلی سخت میتوانیم نسبت به آن پیش بینی ابتدایی پروژه فاصله بگیریم.
چطور از خطای برنامه ریزی جلوگیری کنیم؟ صرف دانستن خطا، به افراد توانایی جلوگیری از آن را نمیدهد. بنابراین نیاز دارید برای خطاهای برنامه ریزی، برنامه ویژه ای داشته باشید.